تحقیق در مورد زمان و حركت در آثار تجسمي

زمان و حركت در آثارتجسمي
درك و خلاقيت تصويري يا فقدان آن، در كيفيت هنرهاي تجسمي و آثار تصويري و حجمي، عامل فوق العاده مؤثري است كه هنرمند مي تواند براي خلق اثر خويش آن ار به كار گيرد و بي ترديد در صورت پختگي هنرمند ابزارها و نشانه هاي بكارگيري آن براي او مشخص تر و شناخته شده تر شده و شمارشان فزوني مي يابد. اما هنرمند هر قدر هم كه ماهر باشد به وجود آوردن يك نقاشي كه دقيقاً مشابه صحنه واقعي باشد غير ممكن است. به يك دليل ساده: دنياي ما هيچ وقت ساكن نيست. در هر لحظه، گذشت زمان احساس مي شود. اما بعضي از كارهاي هنري بيشتر از آثار ديگر با زمان و حركت سرو كار دارند و به بيان ديگر، نشان دادن گذر زمان و حركت از اهداف مهم آن آثار و هنرمندان آنهاست. مصريان قديم بدون شك در مباحثات هنري در پي كشف معماي زمان و حركت بوده اند. در فرهنگ مصر و در خيلي ديگر از فرهنگ ها هميشه اين تصور وجود داشت كه هنر تصويري فاقد عناصر زمان و حركت است. دنياي خود ما به طور قابل ملاحظه اي پويا و ديناميك است. بيشتر ما به ويژه در كشورهاي صنعتي، ذهنمان درگير زمان است و حركت يك عامل و فاكتور در زندگي روز مره ما به شمار مي رود. هر دو عامل زمان و حركت بايد به عنوان عناصر مهم هنري تلقي شوند، اگر معتقد هستيم كه آثار هنري در روند زندگي معاصر ما نقش كارسازي دارند.
گذشت زمان
در هنر سه بعدي به خصوص هنر مجسمه سازي و معماري، زمان هميشه يك عنصر است. در واكنشهاي بيننده هنگامي كه دور يك ساختمان يا مجسمه قدم مي زنيد، نقطه ديد شما با هر لحظه اي كه مي گذرد عوض مي شود. معمولاً شما نمي توانيد تمام جنبه هاي سازه را در آن واحد يا در يك لحظه تجربه كنيد و مجبوريد نقاط مختلف ديد را جمع آوري و سرهم كنيد تا ديد كلي اي از آن به دست آوريد. اين مقوله در مورد بسياري از مجسمه هاي معاصر به ويژه تنديس ها و سازه هاي داراي فضاها و حجم هاي خالي و سطوح مركب، بيشتر صدق مي كند و مجسمه هاي هنرمندي چون « لوئيز نولسون» از آن جمله اند.