تحقیق واكسن‌ هاي نو تركيب در درمان سرطان‌ هاي معده‌اي و روده‌اي

پيشرفت‌ها در واكسن‌هاي درمان سرطان 

اين يك اعتقاد كليدي در ايمني شناسي سرطان است كه سلول‌هاي سرطاني آنتي ژن‌ها را بيان مي‌كنند و يگانگي و يكتايي اين آنتي ژن‌ها باعث مي‌شود تا ايشان به عنوان يك هدف بالقوه و مادرزادي يا عنصر مصون انطباقي مدنظر قرار گيرند. بنابراين نبايد از اين بابت شگفت زده شد كه اشتباهات موجود در درمان‌هاي باليني سرطان از طريق واكسن درماني، عموما با اشتباهات موجود در تشخيص آنتي ژن‌ها توسط سيستم ايمني بدن مرتبط باشند. در اين خصوص محققان قادرند تا از طريق سيستم‌هاي ارزيابي حساس، وجود سلول‌هاي T را در مقابل آنتي‌ژن‌هاي مشترك سرطاني (TAAS) را تشريح نمايند. گيلبوآ آنتي ژن‌هاي TAA را كه مي‌توانند در مقابل سلول‌هاي سرطاني عمل نمايند را به دو گروه طبقه بندي كرده است: (1) مرتبط و خاص بيمار – تغيير در آنتي ژن‌هاي خودي و (2) مشترك – آنتي ژن‌هاي خودي بدون تغيير. آنتي ژن‌هاي خودي تغيير يافته، نتيجه ناپايداري ژنتيكي يك تومور بصورت انفرادي هستند و معمولا جزء پاتوفيزيولوژي تومور قلمداد مي‌شوند. اين آنتي ژن‌هاي خودي تغيير يافته از آنجا كه مي‌خواهند تا به صورت ايمونوژن‌هاي نيرومند باشند، شناسايي و ايزوله كردن تك تك آنها غير عملي خواهد بود. اهميت آنتي ژن‌هاي خودي در درمان بوسيله ايمونولوژي در سري آزمايشات آقاي بون و همكاران مورد بررسي و استدلال قرار گرفته است. ايشان قادر بودند تا به راحتي خطوط سلول را از تراتوكارسينوما و لوئيس لانگ كار سينوما به موشهاي سينژنيك منتقل نمايند. در اين صورت در صورتيكه خط سلولي بدخيم ابتداً از طريق پرتودهي N-methyl-N’-nitro-nitrosoguanidine تغيير نمايد، مي‌تواند يك خط سلولي خاص تغيير يافته از آنتي ژن‌هاي خودي را كه مي‌تواند يك پاسخ ايمني براي موش‌ها در برابر سلول‌هاي سرطاني باشد، توليد و ايجاد نمايند. 

بر خلاف واكسن‌ها در برابر آنتي ژن‌‌هاي خصوصي، واكسن‌ها در برابر آنتي ژ‌ن‌هاي عمومي به عنوان محصولي در دسترس پتانسيل لازم جهت بهبود بيماران را دارند. 

در بسياري از موارد اين آنتي ژن‌هاي عمومي با محصول ژن‌هاي نرمال بيان شده با سلول‌هاي سرطاني تطابق دارند. بنابراين بيماران مي‌توانند انتظار داشته باشند كه بسياري از آنها را تحمل نمايند. ساير آنتي ژن‌هاي سرطاني عمومي، محصول ژن‌ جنيني كه در بافت‌هاي دوره بزرگسالي يافت نمي‌شوند، و يا ملكول‌هاي مشترك زيان آور كه تنها در سلول‌هاي سرطاني يافت مي‌شوند هستند.