تحقیق درباره ی خوشنویسی در ایران

هنر خوشنويسي يكي از هنرهاي برجسته ي ايراني است كه در گذشته با پيدايش و كوشش هنرمندان خوشنويس همواره راه پيشرفت و تكامل را پيموده است. بررسيها و پژوهشهاي تازه نشان ميدهد كه در عصر تكنيك فضا نه تنها هنر خوشنويسي پيشرفتي نكرده،بلكه دچار گونه يي واگشت و پس افتادگي گرديده است و ديگر مردم آنطور كه بايد دوستار فراگرفتن خوشنويسي و خواستار زيباييهاي اين هنر نميباشند و يا دست كم روي كار آمدن افزار و ماشينهاي جديد نگارش توجه باين هنر را از ميان برداشته است. هنر خوشنويسي و حس خط از ديرباز مورد توجه بود و كار كسانيكه در خوشنويسي كوششي بكار نميبردند مورد نكوهش واقع ميشد،چنانكه نورالدين عبدالرحمن جامي ضمن سفارش خوب و خوش نوشتن بناپسندي كار بد خطاطان نيز اشاره كرده و گويد:
حرفي كه بخط بد نويسي
در وي همه عيب خودنويسي
در خوبي خط اگر نكوشي
از بهر خدا نه تيز هوشي
اهميت خط خوش باندازه يي بود كه آنرا نصف علم ميدانستند و ميگفتند «الخط نصف العلم». توجه و عنايت بزرگان و دانشمندان روزگار گذشته بخط فراوان بود و درباره ي آن سخنها گفته و چيزها نوشته اند. از جمله شاعر معروف اصفهاني صائب شيرين سخن ديدن خط خوش را بهتر و بالاتر از خوانندگان گفتارهاي سودمند ميداند كه آن خط خوش گويا و نمايانگر آنهاست.
چشم در صنع الهي بازكن لب را ببند
بهتر از خواندن بود ديدن خط استادرا
شاعر ديگري گويد:
خط خوب اي برادر دلپذير است
چو روح اندر تن برنا و پير است
اگر منعم بود آرايش اوست
و گر درويش او را دستگير است
با توجه باهميتي كه پيشينيان ما بخوشنويسي ميداده اند و كم مهري ناگفتني كه امروز نسبت باين هنر موجود است زود باشد كه اين هنر از جرگه هنرهاي زيباي ما رخت بربندد و بديدار نيستي رهسپار گردد...