تحقیق در مورد صفويان 27 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ويرايش و آماده پرينت )

تعداد صفحه : 27 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

صفويان

مرزهاي امپراتوري صفوي در سال 1512 ميلادي

صَفَويان از دودمان‌هاي ايراني بودند که بين سالهاي ۸۸۰ تا ۱۱۱۱ خورشيدي، بر ايران و بخشي از سرزمين‌هاي مجاور آن فرمانروايي کردند.

ايران روزگار صفويان در بازه‌هاي زماني گوناگون.

زمينه و آغاز دوره صفويه

نمودار زماني - تواريخ بر حسب هجري قمري و ميلادي است

شيخ صفي‌الدين اردبيلي، نياي بزرگ صفويان هشتمين نسل از تبار فيروزشاه زرين‌کلاه بود. فيروزشاه از بوميان ايراني و کردتبار بود که در منطقه مغان نشيمن گرفته بود. زبان مادري شيخ صفي‌الدين تاتي بود و اشعار تاتي او امروزه در دست است. تاتي يکي از زبان‌هاي ايراني و زبان بومي آذربايجان بوده‌است.

دودمان پادشاهي صفويه به وسيله شاه اسماعيل اول با اتکا بر پيروان طريقت تصوف علوي تأسيس شد. اين پيروان که عمدتاً از ايلهاي ترک آناتولي بودند ,و بعداً به قزلباش‌ها ملقب شدند بر سر اعتقادات خود سالها به طرفداري از آق‌قويونلو‌ها و قراقويونلو‌ها درگير جنگهاي پياپي با دولت عثماني بودند. اسماعيل جوان نوه شيخ جنيد، پسر شيخ صفي الدين و نوه اوزون‌حسن آق قويونلو تحت آموزش بزرگان قزلباش (موسوم به اهل اختصاص) پرورش يافت و رهبر ديني آنان بشمار مي‌آمد.

ايجاد و قدرت گرفتن سلسله صفوي نتيجه حدود ۲۰۰ سال تبليغات فرهنگي صوفيان صفوي بود. اگر به اين نکته دقت کنيم که شاه اسماعيل در زمان تاجگذاري ذر تبريز تنها ۱۴ سال داشت ارزش اين سابقه فرهنگي بيشتر مشخص مي گردد.پس از فرو پاشي خلافت عباسي در بغداد محور اصلي ارايه يک مذهب و گرايش رسمي از اسلام از ميان رفت.به اين ترتيب از بين رفتن دستگاه خلافت رسمي درکنار عواملي چون نابساماني ناشي از حمله مغولان و ميل به درونگرايي مردم و تساهل مذهبي مغولان موجب رونق فراوان فرقه هاي مختلف از جمله شاخه هاي مختلف تصوف شد. پيروان شيخ صفي الدين نيز در واقع مبلغ فرقه خاصي از تصوف مبتني بر مذهب شيعه دوازده امامي بودند(هر چند در مورد اينکه شخص شيخ صفي الدين شيعه بوده است ترديدهايي وجود دارد).اعتقاد قزلباشان به اين فرقه از تصوف تا پيش از سلطنت شاه عباس اول مهمترين عامل قدرت صفويه بود.قزلباشان تا پيش از جنگ چالدران در واقع نوعي الوهيت براي شاه اسماعيل قايل بودند که با شکست در جنگ اين اعتقاد آنها رو به سستي نهاد.

ارزش تاريخي دوره صفوي

رسيدن ايرانيان به مرزهاي طبيعي خود، و در بعضي مواقع به ويژه در عهد پادشاهي شاه عباس بزرگ و ناد به مرز دوران ساسانيان به ايران شکوه و جلال پيشين را باز داد. براي اروپا که جداً در معرض خطر دولت عثماني بود، بسيار گرانبها و ارزشمند محسوب مي‏شد، به نحوي که مآل انديشان قوم در آن ديار، دولت صفوي را مايه نجات خويش و نعمتي براي خود مي‏پنداشتند و به همين سبب با پيامهاي دلگرم کننده خود، پادشاهان ايران را به ادامه نبرد و ستيز با عثماني تحريض مي‏کردند. بعد از عقب نشيني سلطان سليمان قانوني از آذربايجان و تحمل تلفات سنگين سپاه عثماني از سرما و برف و فقدان آذوقه، فرستاده ونيز در دربار عثماني به پادشاه خود نوشت: «تا آنجا که عقل سليم گواهي مي‏دهد اين امر جز مشيت باري تعالي چيز ديگري نيست زيرا مي‏خواهد که جهان مسيحيت را از ورطه اضمحلال نهايي رهايي بخشد .... / نقل قول از ترويزيانو سفير دولت ونيزيا در دربار سلطان عثماني؛ بنگريد به تاريخ سياسي و اجتماعي ايران .... طاهري، ص ۱۹۳» و سفير ديگري از دولتهاي فرنگ که در استانبول به سر مي‏برد، همين معني را بدين عبارت بيان کرد که: «ميان ما و ورطه هلاک فقط ايران فاصلهاست، اگر ايران مانع نبود عثمانيان به سهولت بر ما دست مي‏يافتند .... / نقل قول از بوسبک سفير فرديناند در دربار عثماني؛ بنگريد به تاريخ ادبيات، بروان، ج ۴، ص ۸».

برخي ميپندارند تشکيل دولت صفوي زياني بزرگ براي جهان اسلام بود، بدين معني که با رسمي کردن تشيع، و ضعيف ساختن تسنن، يکپارچگي مذهبي سرزمينهاي اسلامي را که تا آن دوران باقي مانده بود، از ميان برد و آن محيط پهناور و يگانه جغرافيايي را از ميان قطع کرد و به خطر انداخت. لازم به ذکر است، پيش از اين در قرنهاي چهارم تا ششم هجري دولت اسماعيلي فاطميان در مصر خلافتي در مقابل خلافت عباسي تأسيس کرده بود و تا زماني که هر دو دولت قدرتمند بودند، هيچ مشکلي در مقابله با صليبيان نداشتند. بنا بر اين قطعا اين نخستين بار نبود، که يک حکومت رسمي شيعي تأسيس ميشد. ثانياً قدرت دولت عثماني و توسعه پياپي آن بدون پشتوانه فرهنگي و اجتماعي لازم صورت ميگرفت. به طوري که علي رغم چند قرن سلطه بر يونان، بالکان و چند کشور ديگر اروپايي تنها عده کمي از مردم آن نواحي مسلمان شدند و هر چند اين مطلب درست است که عثماني بر اثر مناقشه‏هاي ممتد با صفويان همواره از مرزهاي شرقي خود بيمناک بود و ناگزير بخشي بزرگ از نيروي نظامي خويش را در آن جانب صرف مي‏کرد و از پيشرفت و تمرکز نيرو در جبهه‏هاي اروپا باز مي‏ماند، اما شکستهاي بزرگ عثماني در اروپا بعد از محاصره وين در سال ۱۶۸۳ ميلادي و همزمان با افول و اضمحلال دولت صفوي رخ ميدهد. در واقع عامل اصلي شکست عثمانيان نه پيدايش دو حکومت شيعه و سني، بلکه برتري ادوات نظامي

عمومی و آزاد

فایل های جدید