دینا فایل / مقاله مروری ترجمه شده با عنوان ضرورت BER: تعمیر آسیب DNA در باکتری های بیماری زای انسانی
مقاله مروری ترجمه شده با عنوان ضرورت BER: تعمیر آسیب DNA در باکتری های بیماری زای انسانی
ضرورت BER: تعمیر آسیب DNA در باکتری های بیماری زای انسانی
12 صفحه فایل pdf مقاله مروری با عنوان ضرورت BER: تعمیر آسیب DNA در باکتری های بیماری زای انسانی، به همراه 19 صفحه فایل ورد ترجمه مقاله
سازوکارهایی برای تعمیر DNA در تمامی ارگانیسم های زنده تکامل پیدا کرده اند تا مانع از ناپایداری DNA ژنومی و تجمع جهش های نامطلوب شوند. عوامل درونی و بیرونی بسیار وجود دارند که منجر به جفت شدن نابجای بازها، اتصالات عرضی DNA، تغییرات بازها، ایجاد جایگاه های آپوریک یا آپیریمیدینیک (که آبازیک هم نامیده می شوند)، شکست های تک رشته (SSBs)، شکست های دو رشته (DSBs) و درج ترکیبات اضافی حجیم می شوند (باکس 1). این آسیب ها از طریق اثر روی بیان ژن ها و به تأخیر انداختن ترمیم DNA، قدرت بقا را کاهش می دهند؛ به علاوه، درج بازهای نامطلوب نیز ممکن است مضر باشد. تعمیر DNA، به طور وسیعی در پروکاریوت ها و یوکاریوت ها، به ویژه، ارگانیسم های مدل مثل E.coli و S.cerevisiae مطالعه شده اند. به دلیل تنوع آسیب های DNA، مکانیسم های متعددی برای تعمیر DNA و بازیابی اطلاعات از دست رفته تکامل پیدا کرده است.
ارگانیسم های بیماری زا، پس از کلنیزه شدن در سطوح مخاطی و ی نفوذ به بافت اپیتلیال، سبب پاسخ ایمنی میزبان می شوند و باید در مقابل آن دوام بیاورند. پاسخ های ایمنی ذاتی سبب تولید گونه های مولکولی جهش زا مثل گونه ها فعال اکسیژن (ROS) و گونه های فعال نیتروژن (RNS) می شود که به وسیله ی سلول های اپیتلیال، نوتروفیل ها و ماکروفاژ ها در یک انفجار تنفسی (انفجار اکسیداتیو) تولید می شوند. در این فرآیند، مصرف اکسیژن در نوتروفیل ها و ماکروفاژ ها افزایش میابد. این اکسیژن، به وسیله ی یک اکسیداز وابسته به NADPH غشایی، به آنیون سوپراکسید (O2-) احیا و وارد فاگوزوم می شود. در افراد مبتلا به بیماری گرانولاماتوس مضمن (CGD) این مکانیسم به درستی عمل نمی کند. در این افراد عفونت های مضمن باکتریایی مثل استافیلوکوکوس و قارچی مثل کاندیدا آلبیکنس ایجاد می شود. در فاگوزوم، سوپراکسیدها به گونه های تخریبی دیگر اکسیژن، نیتروژن و کلرین که سبب آسیب به ماکرومولکول هایی مثل پروتئین ها، DNA و لیپیدها می شوند، تبدیل می گردند. برای مثال، سوپراکسیددیسموتاز، سوپراکسید را به هیدروژن پرواکسید تبدیل می کند که آن نیز به نوبه ی خود، در واکنش فنتون، به رادیکال های هیدروکسیل (OH.) یا به وسیله ی میلوپراکسیداز[1]به هیپوکلروس اسید تبدیل می شود. گذشته از این، گونه های سوپراکسید، با مولکول ضد میکروبی نیتریک اسید واکنش می دهند و اکسیدان بسیار فعال پراکسی نیتریت (ONOO-) را می سازند. مهار نیتریک اسید سنتاز در موش ها، آن ها را نسبت به عفونت های باکتریایی و قارچی مستعد می کند. موش هایی که فاقد فعالیت NADPH-اکسیداز و نیتریک اسید سنتاز هستند، حساسیت بسیار زیادی به عفونت نشان می دهند و معمولا به دلیل رشد بیش از حد باکتری های درونی، می میرند.
هرکدام از این گونه های مولکولی جهش زا، سبب نوع خاصی از آسیب های DNA می شوند. فرآوان ترین انواع آسیب های DNA عبارتند از تغییرات بازها و ایجاد جایگاه های آپوریک یا آپیریمیدینیک. معمولا آنیون های سوپراکسید و نیز هیدروژن پراکسید، با DNA واکنش نمی دهند اما هیپوکلروس اسید سبب کلرینه شدن بازها و ایجاد، برای مثال، 5-کلروسیتوزین می شود. به علاوه، رادیکال های هیدروکسیل، بسیار فعال هستند و طیفی از نوکلئوبازهای اکسید شده، مثل 5-هیدروکسی سیتوزین ایجاد می کنند. نیتریک اکسید سبب ایجاد آمین های نوع اول روی بازهای DNA می شود. پراکسی نیتریت نیز سبب اکسید شدن DNA می شود و ترجیحا با گوانین واکنش می دهد. اغلب این تغییرات از مسیر ترمیم برشی بازی (BER) برطرف می شوند (شکل1).
[1] myeloproxidase
BER , جهش , گلیکوزیلاز , اندونوکلئاز , آلکیلاسیون , ترمیم , اکسیداتیو , اندونوکلئاز