تحقیق- ایدز و افسردگی در زندانیان -صفحهdocx-139

ساده ترين رويکرد براي فهم اختلالات خلقي اين است که آن ها را اساساً نوعي افسردگي بدانيم. اختلالات خلقي سندرم هاي افسردگي هستند که با اشکال مختلف ظاهر مي شوند. در روانپزشکي امروز، اختلالات خلقي يا يک قطبي هستند يا دو قطبي و تفکيک اين دو، به وجود يا فقدان دوره هاي ماني/ هيپوماني وابسته است و افسردگي معمولاً در هر دو شکل اختلال شايع است (قائمي، 1385).

افسردگي يکي از نخستين اختلالهاي رواني است که پزشکان به شرح آن پرداخته اند. مفهوم افسردگي طي ساليان متمادي گسترش يافته و اينک سوال عمده اين است که اين تعريف گسترده، يک بيماري را شامل مي شود، يا بر چند بيماري که شناخت علل هر يک از ديدگاه علوم زيست شناسي و روانشناسي با ديگري متفاوت است، دلالت مي کند. به رغم پيشرفتهاي چشمگيري که طي دهه هاي گذشته در زمينه پژوهش در مورد افسردگي حاصل شده است، هنوز سوالهاي قديمي در اين عرصه، پاسخهاي روشني ندارند. مسأله عمده اي که پژوهش پيرامون افسردگي دورن زادرا محدود مي کند، فقدان هماهنگي تشخيص و طبقه بندي بيماران افسرده است. پس از گذشت بيش از يک قرن از تعريف صريح کراپلين از ملانکولي، روانپزشکان عمومي و پژوهشگران هنوز درباره اين که آيا اين بيماري وضعيتي متمايز از ديگر حالات مشخص افسرده،  است يا نه، نتوانسته اند به توافق برسند (کلاتيول و بارت، 1372).