تحقیق در مورد شناخت و تحليل عرف هاي مطبوعاتي از طريق گفت و گو

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ويرايش و آماده پرينت )

تعداد صفحه : 12 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

«يا لطيف»

موضوع تحقيق «شناخت و تحليل عرف هاي مطبوعاتي از طريق گفت و گو» بود.

بدين منظور از «هفت خوان» گذشتم تا موفق به ملاقات دکتر معتمد نژاد, که پدر روزنامه نگاري ايران, لقب گرفته اند, شدم. اما متاسفانه بعد از طرح موضوع بحث, ايشان بدون عنايت به يک هفته انتظار براي گفت و گويي که از قبل هماهنگي و برنامه ريزي شده بود فرمودند : " اخلاق حرفه اي روزنامه نگاري را نوشته ام و به آقاي بهرامي پور, مدير مرکز رسانه ها داده ام مي توانيد از ايشان بگيريد.

همين !! هفت روز تلاش و برنامه ريزي عقيم ماند.

بنابراين براي يافتن « قانون هاي نا نوشته مطبوعاتي» از نشريات محل کار و زندگي خود «کرج» شروع کردم.

در حين تحقيق بيشتر با مشکلات نشريات محلي روبه رو شدم تا عرف هاي مطبوعاتي. مشکلات و مسائلي که در صورت تداوم, به مرور زمان جايي را در تحريريه هاي مطبوعات اشغال خواهند کرد و به صورت رسمي ناخوشايند و عرفي ناپسند جلوه گر خواهند شد. (البته اگر تا به حال به عنوان رسم پذيرفته نشده باشند.)

حاصل تحقيق به دو بخش 1- عرف هاي مطبوعاتي 2- مشکلات نشريه هاي محلي تفکيک شده است.

نشريات مورد تحقيق :

1- روزنامه عزت

2- هفته نامه پيام گستر

3- هفته نامه رايزن جوان

4- ويژه نامه ي روزنامه اسرار

5- ويژه نامه ي روزنامه کار و کارگر

6- انجمن صنفي روزنامه نگاران کرج

1- عرف هاي رايج مطبوعاتي

صرف نظر از ساعات کار که در بعضي نشريات حضور فيزيکي خبرنگار و در برخي نيز کيفيت کار مد نظر است. مسائل ديگري نيز در نشريات و تحريريه هاي مختلف وجود دارد.

يکي از اين موارد ميزان آشنايي يک روزنامه نگار و شخص مطبوعاتي با زبان و ادبيات مرسوم است. ادبيات رايج روزنامه نگاري. جايي نوشته نشده است که يک طراح يا صفحه بند بايد تخصصي در شناخت زبان و ادبيات داشته باشند ولي در عمل مي بينيم که اگر يک طراح و صفحه بند با نگارش, زبان و ادبيات آشنايي نداشته باشد چه بسا مشکلات و کاستي هايي به وجود بيايد و قابل پذيرش نيست. بنابراين در مطبوعات سعي بر اين است که کادر فني دستي هم در نگارش داشته, با زبان و ادبيات آشنا باشند. آنچه امروز به عنوان عرف در مطبوعات بسيار ديده مي شود اين است که کادر فني, ناظر چاپ, مدير اجرايي نيز مختصر دست به قلمي هم دارند و حتي گاهي مطلب مي نويسند و در تحريريه نيز تائييد شده و چاپ مي شود.

مورد ديگر اين است که اگر در نشريه اي سردبير يا دبير تحريريه بخواهند از نظر اقتصادي وضع نشريه را بهبود بخشند, سعي مي کنند همکاران غير تحريريه اي را نيز به نوشتن يا تهيه گزارش و مصاحبه و گفت و گو ترغيب و تشويق کنند. شايد همين امر موجب مي شود که سردبير از مسئول پذيرش آگهي نيز استفاده کند. هر چند اين مسئله با بخش حرفه اي نشريه همخوان نيست و حتي ممکن است به آن ضربه بزند ولي اين مسئله به عنوان يک عرف به چشم مي خورد.

بحث ويراستاري نيز از مسائلي است که به عنوان يک رسم مطبوعاتي مطرح است. در روزنامه نگاري امروز نمونه خواني و ويراستاري (در اغلب موارد) به يک نفر واگذار مي شود. و اين در حالي است که نمونه خواني و ويراستاري دو مقوله جداگانه هستند. در تعريف ويراستار به عنوان سياستگذار, کانال پالايش خبر, هماهنگ کننده فعاليت تحريريه, انطباق اخبار و مطالب با خط مشي روزنامه, انتخاب کننده اخبار, اولويت گذاري خبر در صفحات, انتخاب کننده نهايي عکس, طرح و کاريکاتور و اعمال مديريت در تمامي سرويس ها و بخش هاي خبري و فني, حساس ترين نقش را داراست.

در حالي که وظيفه نمونه خوان انطباق متن تايپي با دست نويس است و اين عامل در کشور ما يک گلوگاه است. اگر ويراستار بخواهد بر طبق تعريفي که از شغلش است انجام وظيفه کند, چه بسا اين انجام وظيفه حمل بر دخالت بي جاي او در سياست و کار روزنامه باشد و حتي انگ قدرت طلبي و سلطه جوئي نيز بخورد. از طرفي براي نشريه مقرون به صرفه است که از نمونه خوان به عنوان مصحح استفاده شود و فقط به جاي اين دو از لفظ ويراستار استفاده شود. و اين در حالي است که اگر نشريه اي محتوي کاري بالايي داشته باشد ولي ساختار زباني و صوري آن ايراد داشته باشد به تمسخر گرفته مي شود.

از ديگر مسائل بها ندادن به جايگاه واقعي خبرنگار يا در روزنامه نگار است و اين مسئله کار روزنامه نگاري را کاري ارزان قيمت و در عين حال پر مشقت مي سازد. در حالي که اگر همان روزنامه نگار در محيط ديگر به کاري از نوع ديگر بپردازد به مراتب امنيت و آسايش و رفاه بيشتري خواهد داشت اين امر موجب شده است که روزنامه نگاران دلسوز, زحمت کش و حرفه اي عرصه را ترک کنند و افرادي جايگزين آنها شوند که نه تعهدي دارند و نه تخصصي و در نتيجه جايگاه روزنامه نگاري تنزل يافته و به عنوان رسمي ناخوشايند در عرصه روزنامه نگاري تلقي مي شود.

موضوع ديگر در نشريات و به ويژه نشرياتي که بنيه مالي کمتر دارند, سردبير, دبير تحريريه يا دبير سرويس, نزديکان و همکاران خود را به نوشتن تشويق مي کنند که هم صرفه اقتصادي دارد و هم در افرادي که خارج از کادر مطبوعه به نگارش مشغولند حس روزنامه نگاري ايجاد مي کند و مي تواند آن را به عنوان پشتوانه کاري براي خود در نظر بگيرد و چه

عمومی و آزاد

فایل های جدید