تحقیق در مورد نقش نماز

به نام آنكه انسان را با عقل و هوش و درايت آفريد و از اين آفرينش به خود تبريك گفت و نماز را پسنديده ترين رابطه بين خالق و مخلوق قرار داد، تا بشر بتواند خود را از خاك به افلاك برساند و تقوي را زيباترين لباس براي ادامه‌ي پاك بودن روح و روانش دوخت تا پلكان تعالي را يك به يك پيموده و خدا گونه شدن را آرمان خود قرار دهد. زندگي اصولي (نه زندگي باري به هر جهت) هر فرد مسلمان بر پايه‌ي نماز و تقوي استوار است. در حقيقت، امر خداي مهربان براي برپايي نماز به بندگانش به اين منظور است كه انسان را در يك چارچوب تربيتي قرار دهد تا او بتواند توسط اين حبل المتين پرهيزگاري خود را امنيت بخشد.
در واقع در پاسخ دوستي كه بگويد مگر خدا به نماز خودندن ما احتياج دارد مي گويم:
يقيناً اقامه‌ي نماز هر شخص از روي احتياج براي حفظ حرمت و كرامت و تعالي خود آن فرد است. والا تمامي فرشتگان و ملاك دائماً در ركوع و سجود حضرت حق هستند. در قرآن كريم به اين آيه اشاره شده است (واركعوا مع الراكعين) معناي ابتدايي اين آيه اين است ، (ركوع كنيد با ركوع كنندگان)
تفسير برتر آنست كه هر چيز را كه خداوند آفريده است، اعم از كوهها، اقيانوس ها، درختان و رودها، همه داراي قوس طبيعي هستند حتي حيوانات هم با چهار پا خلق شده اند، يعني همه در حال ركوع حق تعالي هستند. فقط انسان است كه بر روي دو پا راست و مستقيم آفريده شده است و چون انسان داراي عقل و شعور است بايد با درايت خود، در مقابل عظمت و بزرگي خالق يكتا سر تعظيم فرود آورد و نماز او از سر اخلاص خوانده شود و حدود و شعور تقوي را رعايت نموده و با پتك بر سر نفس اماره بكوبد و در ميان تمامي مخلوقات جهان، فقط انسان عهده دار چنين امر خطيري است. زيرا اوست كه با تقوي مي تواند از كشاكش بين نفس اماره و لوامه سربلند بيرون آمده و اين جهاد اكبر را با پيروزي به خاتمه برساند و نماز را براي خشنودي و رضاي حق تعالي و آرامش دروني خود بر پا دارد، و در مسير تكامل و متعالي شدن، خود را به فلاح و رستگاري برساند.