دینا فایل / تحقیق بررسی تهمت و افترا و نقش افترا در طرد اجتماعی
تحقیق بررسی تهمت و افترا و نقش افترا در طرد اجتماعی
تحقیق بررسی تهمت و افترا و نقش افترا در طرد اجتماعی
مقدمه:
افترا در لغت به معنی دروغ‌بستن، و بهتان‌زدن، و در اصطلاح حقوقی عبارت است از نسبت دادن صریح عمل مجرمانه برخلاف حقیقت و واقع به شخص یا اشخاص معین به یكی از طرق مذكور در قانون، مشروط بر این‌كه صحت عمل مجرمانه نسبت داده شده، در نزد مراجع قضایی ثابت نشود.
يَا ايُّهَا الذّينَ ا مَنوا جتِنبوا كَثيراً مِنَ الظنِ اِنَّ بَغْضَ الظَّنِ اِثُم .
اي كساني كه ايمان آورده ايد از بسياري از ظن و پندارهاي بد در حق ديگران بپرهيزيد كه برخي از آنها معصيت است.
در لغت نامه ي دهخدا زير اين كلمه آمده است: نسبت دروغ و كذب به كسي. تهمت و اِسناد خيانت به كسي. هر چيز ناحق و خلافِ واقع. بهتان. تهمت. در اصطلاح حقوقي نسبت دادن نادرست ارتكاب جرمي است به شخصي.تعريف افترا به معني اخص عبارت است از است از اسناد صريح جرم به ديگري به يكي از وسايل مذكور در قانون و عجز از اثبات صحت آن.
اِفْتِرا، واژه‌ای قرآنى که در معارف گوناگون اسلامى به کار رفته، و از آن نسبت دروغ اراده شده است.
این واژه در قرآن کریم دهها بار به شکلهای مصدری، فعلى و اسمى آمده، و مراد از آن دروغ‌پردازی و نسبت دادن امری برساخته و دروغین به خداوند است. واژة افترا گاه تنها به کار رفته، و گاه با واژه‌هایى چون کذب، بهتان، اِفک و اثم همراه است و در موارد متعددی نیز با واژه‌های کذب و ظلم یک حوزة معنایى را شکل داده است (مثلاً انعام/6/21، 93، 144). افترا یکى از رذایل اخلاقى است که در قرآن کریم و روایات، سخت نکوهیده شده، و از بزرگ‌ترین و زشت‌ترین گناهان به شمار رفته است. این صفت از ویژگیهای بارز مشرکان و کافران و تکذیب کنندگان خداوند و رسالت پیامبر(ص) محسوب شده است.
در قرآن کریم ، افترا از اقسام دروغ به شمار آمده است. طبرسى که خواسته میان کذب و افترا تفاوتى قائل شود، بر آن است که سخن دروغ گاه ساختة خودِ فرد است و گاه به پیروی از دیگری، ولى افترا دروغى است که همواره انسان از پیش خود برمى‌سازد. در کاربردهای قرآنى، تفاوت دیگری میان دروغ و افترا مى‌توان تصور کرد، یعنى دروغ گاهى به صورت انکار صریح رسالت پیامبران نمود پیدا مى‌کند که از آن با واژة «تکذیب» در قرآن تعبیر مى‌شود و گاه اموری ساختگى به خداوند نسبت داده مى‌شود که آن را «افترا» مى‌خوانند.
زشتى تکذیب و افترا یکسان است و این دو از ویژگیهای مشرکان و کافرانى است که پیوسته به دشمنى حق و وحى برخاسته‌اند و آیات و معجزات پیامبران را سحر خوانده‌اند. این گروه بى‌تردید به روز جزا ایمان ندارند و همواره در مسیر الهى مانع ایجاد مى‌کنند؛ از این‌رو، خداوند برای اینان در دنیا ذلت و خواری، و در آخرت کیفری بزرگ مقدّر کرده است.
قرآن کریم برای ارائة معنى روشن و محسوس از افترا، مصادیق گوناگونى از آن را در حوزة عمل و عقیده نشان داده است. آشکارترین مصادیق افترا، شرک، بت‌پرستى و پیروی از سنتهای جاهلى است.
مشرکان قرآن را دروغ‌پردازی مى‌دانستند و آیات آن از منظر آنان سحر، اِفک، شعر و...، و پیامبر(ص)، مفتری بود. قرآن ضمن ردّ ادعای مشرکان، بر نزول آیات از جانب پروردگار تأکید مى‌ورزد و منکران را به تحدّی فرا مى‌خواند که اگر قرآن ساختة محمد(ص) است، شما نیز همانند آن را بیاورید. در قرآن واژه‌هایى مثل افک، بهتان، رمى محصنات که در آنها معنى نسبت ناروا و دروغ به دیگری دادن نهفته است، با واژة افترا قرابت معنایى دارد.
در روایات و احادیث واژة افترا همان کاربرد قرآنى را دارد، ولى در مواردی از حیث مفهوم و مصداق کاربردی متفاوت پیدا کرده است. برای مثال آنجا که افترای بر رسول خدا(ص) و اهل بیت (ع( هم‌طراز افترا بر خداوند است، یا بنا به روایتى از عایشه، اگر کسى گمان کند که پیامبر(ص) خداوند را دیده، یا چیزی از کتاب خداوند را کتمان کرده است، یا پیامبر(ص) خبر از فردا مى‌دهد، بزرگ‌ترین دروغ را بر پروردگار بسته است، نوعى توسعه در مصادیق است که بعدها متکلمان و اصحاب فِرَق نیز بر خود روا دانستند که عقاید مخالفان خود را افترا بنامند.
از موضوع افترا در متون اخلاقى مسلمانان، غالباً با مصطلحاتى نزدیک مانند «بهتان» و «تهمت» سخن رفته است.
افترا در لغت به معنی دروغ‌بستن، و بهتان‌زدن، و در اصطلاح حقوقی عبارت است از نسبت دادن صریح عمل مجرمانه برخلاف حقیقت و واقع به شخص یا اشخاص معین به یكی از طرق مذكور در قانون، مشروط بر این‌كه صحت عمل مجرمانه نسبت داده شده، در نزد مراجع قضایی ثابت نشود.
يَا ايُّهَا الذّينَ ا مَنوا جتِنبوا كَثيراً مِنَ الظنِ اِنَّ بَغْضَ الظَّنِ اِثُم .
اي كساني كه ايمان آورده ايد از بسياري از ظن و پندارهاي بد در حق ديگران بپرهيزيد كه برخي از آنها معصيت است.
در لغت نامه ي دهخدا زير اين كلمه آمده است: نسبت دروغ و كذب به كسي. تهمت و اِسناد خيانت به كسي. هر چيز ناحق و خلافِ واقع. بهتان. تهمت. در اصطلاح حقوقي نسبت دادن نادرست ارتكاب جرمي است به شخصي.تعريف افترا به معني اخص عبارت است از است از اسناد صريح جرم به ديگري به يكي از وسايل مذكور در قانون و عجز از اثبات صحت آن.
اِفْتِرا، واژه‌ای قرآنى که در معارف گوناگون اسلامى به کار رفته، و از آن نسبت دروغ اراده شده است.
این واژه در قرآن کریم دهها بار به شکلهای مصدری، فعلى و اسمى آمده، و مراد از آن دروغ‌پردازی و نسبت دادن امری برساخته و دروغین به خداوند است. واژة افترا گاه تنها به کار رفته، و گاه با واژه‌هایى چون کذب، بهتان، اِفک و اثم همراه است و در موارد متعددی نیز با واژه‌های کذب و ظلم یک حوزة معنایى را شکل داده است (مثلاً انعام/6/21، 93، 144). افترا یکى از رذایل اخلاقى است که در قرآن کریم و روایات، سخت نکوهیده شده، و از بزرگ‌ترین و زشت‌ترین گناهان به شمار رفته است. این صفت از ویژگیهای بارز مشرکان و کافران و تکذیب کنندگان خداوند و رسالت پیامبر(ص) محسوب شده است.
در قرآن کریم ، افترا از اقسام دروغ به شمار آمده است. طبرسى که خواسته میان کذب و افترا تفاوتى قائل شود، بر آن است که سخن دروغ گاه ساختة خودِ فرد است و گاه به پیروی از دیگری، ولى افترا دروغى است که همواره انسان از پیش خود برمى‌سازد. در کاربردهای قرآنى، تفاوت دیگری میان دروغ و افترا مى‌توان تصور کرد، یعنى دروغ گاهى به صورت انکار صریح رسالت پیامبران نمود پیدا مى‌کند که از آن با واژة «تکذیب» در قرآن تعبیر مى‌شود و گاه اموری ساختگى به خداوند نسبت داده مى‌شود که آن را «افترا» مى‌خوانند.
زشتى تکذیب و افترا یکسان است و این دو از ویژگیهای مشرکان و کافرانى است که پیوسته به دشمنى حق و وحى برخاسته‌اند و آیات و معجزات پیامبران را سحر خوانده‌اند. این گروه بى‌تردید به روز جزا ایمان ندارند و همواره در مسیر الهى مانع ایجاد مى‌کنند؛ از این‌رو، خداوند برای اینان در دنیا ذلت و خواری، و در آخرت کیفری بزرگ مقدّر کرده است.
قرآن کریم برای ارائة معنى روشن و محسوس از افترا، مصادیق گوناگونى از آن را در حوزة عمل و عقیده نشان داده است. آشکارترین مصادیق افترا، شرک، بت‌پرستى و پیروی از سنتهای جاهلى است.
مشرکان قرآن را دروغ‌پردازی مى‌دانستند و آیات آن از منظر آنان سحر، اِفک، شعر و...، و پیامبر(ص)، مفتری بود. قرآن ضمن ردّ ادعای مشرکان، بر نزول آیات از جانب پروردگار تأکید مى‌ورزد و منکران را به تحدّی فرا مى‌خواند که اگر قرآن ساختة محمد(ص) است، شما نیز همانند آن را بیاورید. در قرآن واژه‌هایى مثل افک، بهتان، رمى محصنات که در آنها معنى نسبت ناروا و دروغ به دیگری دادن نهفته است، با واژة افترا قرابت معنایى دارد.
در روایات و احادیث واژة افترا همان کاربرد قرآنى را دارد، ولى در مواردی از حیث مفهوم و مصداق کاربردی متفاوت پیدا کرده است. برای مثال آنجا که افترای بر رسول خدا(ص) و اهل بیت (ع( هم‌طراز افترا بر خداوند است، یا بنا به روایتى از عایشه، اگر کسى گمان کند که پیامبر(ص) خداوند را دیده، یا چیزی از کتاب خداوند را کتمان کرده است، یا پیامبر(ص) خبر از فردا مى‌دهد، بزرگ‌ترین دروغ را بر پروردگار بسته است، نوعى توسعه در مصادیق است که بعدها متکلمان و اصحاب فِرَق نیز بر خود روا دانستند که عقاید مخالفان خود را افترا بنامند.
از موضوع افترا در متون اخلاقى مسلمانان، غالباً با مصطلحاتى نزدیک مانند «بهتان» و «تهمت» سخن رفته است.
تحقیق بررسی تهمت و افترا و نقش افترا در طرد اجتماعی ,نمونه لایحه دفاعیه تهمت و افترا,مجازات تهمت و افترا و نشر اکاذیب,فرق تهمت و افترا,مجازات فحاشی و تهمت و افترا,تهمت چیست,تهمت زدن,فرق توهین و افترا,اعاده حیثیت
فایل های جدید
یکی از تب ها رو انتخاب بکنید