تحقیق در مورد منظومهء سبز ولايت و امامت

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .docx ( قابل ويرايش و آماده پرينت )

تعداد صفحه : 7 صفحه

 قسمتی از متن .docx : 

منظومهء سبز ولايت و امامت !

/

تاريخ حق و عدالت شيعهء آل محمد(ص)؛ در فرهنگي از شهادت و شكوفايي، مشحون از فلسفه ها و حماسه هاست؛ فلسفه ها و حماسه هايي كه در گوناگوني زمانپذير و فراگير فهم و فضيلت، از انديشه هاي آسماني امامان دين برخاسته و در نيابت از نبوت آسماني رسول الله(ص) همچون گل و گلاب؛ هر امامي در هرزماني، برابر با مقتضاي حال و احوال امت و ملت اسلام، موضع منطقي و مقتضي اتخاذ كرده و با جهاد و اجتهاد پويا و پيشتاز، راه رستگاري و پرهيزگاري را براي جامعه و جهان رقم زده، حلقهء نگين خاتميت محمد(ص) را منظومهء سبز ولايت و وصايت گشته، در آسمان بلند عشق و علم، به امامت و سيادت ايستاده اند!امام علي ابن ابيطالب(ع)؛ كه 10سال پيش از بعثت در مکه به دنيا آمد، در بيست و سه سال جهاد و جانبازي خالصانهء دعوت در راه خداو رسول الله، اسطورهء قهرماني و شكست ناپذيري زمانه و روزگار شد؛ در سي سال زندگي بعد از پيامبر(ص)، در جبههء مبارزه با منيت و انانيت نفس اماره، چه در دورهء غربت و خانه نشيني و چه در دورهء خلافت و زمامداري، الگوي برين و برترين تاريخ گشت و جهاد اكبر با هواها و هوسهاي نام و مقام را پيروز و دينفروز، به پايان رساند؛ تا در سال چهلم هجري، به سن 63 سالگي در كوفه با پيشاني پرخون و گلگون، از سجادهء نماز در محراب عشق و عرفان حق، به خدا پيوست و عطرعظمت و ضرورت نماز و نياز با خدا را، ابد تا ابد بر بستر تاريخ به جريان و جولان گذاشت!امام حسن ابن علي(ع)؛ سال سوم هجري در مدينه متولد شد و در دوران خطير و نفسگيري كه شمشيرهاي شكستهء شرك در چهرهء دين، بي نيام شده و ميراث اعظم پيامبر دين و خلفاي راشدينش را به تهاجم گرفته بودند و با رويارويي دو درياي امت از شام و عراق، اسلام در شطي از شمشيرهاي شعله ور، غرق شده و پيكرهء پيروز وحدت مسلمين پاره پاره بر نيزه هاي جنگ و نيرنگ بالا مي رفت و برباد مي شد، نداي صلح سرداد و با پشت پازدن بر تخت و تاج نام و مقام، از ريختن خون مسلم به دست مسلم، جلوگيري نمود و با تكيه بر درايت و كياست معنوي امامت، خواب هاي طلايي و طولاني شرك و كفر را نقش برآب كرد و اسلام و مسملمانان را از نطع خون و خطر، نجات داد و بعد از 10 سال امامت در سال پنجاهم هجري به عمر 47 سالگي، در كبودايي از زهرجفا جان داد و در بقيع غربت و غم غروب كرد.امام حسين ابن علي(ع)؛ مولود شريف سوم شعبان سال چهارم هجري، وقتي احساس كرد كه تازه نهال شكسته و افسردهء دين در توفان انحراف و استبداد، آب خون مي خواهد و براي بيداركردن امت بي تفاوت اسلام از خواب گران بيخودي و خارج كردن خلافت اسلام از چنگ ميگساران منحرف اموي، جز ريختن خون و دادن جانش، هيچ راه ديگري نيست، پس از ده سال امامت، با حماسهء كربلا و عاشورايش در سن 57 سالگي، در نيمه روز تشنه و تفيتدهء تف، نمايش شكوهمندي از جانبازي و خونفشاني را در سال شصت و يكم هجري به راه انداخت و زمين را زيرپاي ظلم و ستم لرزاند و رشته هاي ديرينهء آل سفيان را پنبه و پاره پاره كرد؛ هرگوشه و زاويه اي از جهان اسلام كه خبر شهادت فرزند پيغمبر و جگرگوشهء فاطمهء زهرا(س) و علي مر تضي(ع) را شنيدند، تا اعماق از ريشه تكان خوردند و از خود پرسيدند چه فاجعه يي، دين پيغمبر را فراگرفته كه حسين فرزند پيغمبر(ص)، اينگونه به قيام و قيامت برخاسته و با شهادت خود و جوانانش و با اسارت زنان و دخترانش، غربت دين و غباوت مسلمين را فرياد كرده و همگان را به ياري فراخوانده و خود در خون شناور شده است!؟ امام علي ابن الحسين، سيد سجاد، زين العابدين(ع)؛ در سال38 هجري در مدينه به دنيا آمد و در شرايطي كه از شمشيرهاي بني اميه خون مي چكيد و سپاه شام سرزمين اسلام را وجب به وجب نيزه و تازيانه فرش كرده بود و گزمه ها و دشنه ها هركوي و برزني را زير نظر داشتند و از بيم خونخواهان حسين(ع)، هر جمعيتي بيش از پنج نفر را سركوب و پراكنده مي كردند و سپاه سركش يزيد، درين راستا مسجدالنبي(ص) را طويلهء اسپهاي شان ساخته، سه روز، زنان و دختران مردم را براي خود حلال اعلام نموده، حرمت حرم دين را زير پاكرده بودند، و مردم را مجال نفس كشيدن نمي دادند؛ با رويكرد از مبارزهء رويارو با شمشير، به نهادينه سازي عرفان ديني و عشق معنوي در دلها و جانهاي امت اسلامي، پرداخت و با تفسير رويدادهاي زمان و پي ريزي مفاهيم بنيادي دين در هيئت دعا، ارزشهاي ديني و فضيلت هاي انساني را جرعه جرعه به خورد جامعه و مردم داد و در سي وپنج سال امامت خود، دلها و انديشه هارا با معرفت ديني و حريت محمدي، آشنا نمود و نسبت به زشتي ها و پلشتي هاي ظلم و ستم اموي، بيدار و هوشيار كرد؛ و بالاخره خود با دنيايي از اشك و الم بعد از 35 سال امامت، در سال 95 هجري به عمر 57 سالگي توسط وليد ابن عبدالملك اموي، به شهادت رسيد و در مدينه مدفون شد!امام محمد باقر(ع)؛ با تولد در سال 57 هجري در مدينه، و 19 سال امامت خود، در گيرو دار غرور و تكبر آل اميه و مروان از يكسو، و عصيان و طغيان عباسيان از سوي ديگر؛ كه سايهء ساطور و سانسور، اندكي از سرشان برداشته شده و دو رقيب نيرومند، در صف آرايي و سيافي خود سرگرم بودند و از فرزندان پيامبر(ص) احساس فراغت و امنيت داشتند، طرح مبارزهء بزرگ فكري و فرهنگي را ريخت و با تاسيس مراكز درس و بحث مفاهيم اسلامي و افتتاح باب علوم فقهي و كلامي در مدينه و مكهء آن روز، طي دو دههء فرصت و فراغت از عمر شريف خويش، پايه هاي فكري و ايدئولوژيكي مكتب اسلام را گذاشت و با تاسيس مكتب تفسير قرآن و حديث جدش پيغمبر(ص)، راه بحث و فحص چارچوب تفصيلي عقايد و احكام ديني را مشخص نمود؛ و هرچند ابراهيم ابن وليد اموي تحملش نتوانست و در سال114 هجري به شهادت رساند؛ اما در 57 سال عمر شريفش، افق هاي وسيعي از اجتهاد و استنباط، فراروي مسلمانان بازكرد و با پوياي و شكوفايي، "شكافندهء علوم" لقب گرفت!امام جعفر صادق(ع)؛ در سال 83 هجري در مدينهء پيغمبر ديده به دنيا گشود و بر بستري از ايمان و انديشه، زماني امامت آل محمد(ص) را عهده دار شد كه به اثر تلاشهاي علمي و فكري پدرش امام محمد باقر(ع)، حلقه هاي گسترده يي از درس و بحث در ميان امت، جا و پا گرفته و آوازهء رشد و شكوفايي علم و كلام عرب، خارج از مرزهاي اسلام حتي يهود و نصاري را نيز به سوي خود كشانده تشنه و شيفتهء انديشه و آراي تازه و نوشكفتهء اسلام محمد(ص) نموده بود؛ امام صادق(ع)، بعنوان ميراثدار علم امامت آل محمد (ص)، به انكشاف مدارس علمي و ارتقاي مباحث فقهي و كلامي پرداخت و گذشته از تفسير قرآن و حديث، و وضع و شرح احكام و گسترش دايرهء افكار از علوم ديني و فقهي به مباحث فلسفي و كلامي، روزنه هاي تازه يي، به روي علوم عقلي و تجربي نيز گشود و با تربيت شاگردان برجسته يي چون جابرابن حيان، هشام ابن حكم و...، تحول بزرگي در عرصهء علوم عقلي و تجربي آدميان به وجود آورد و در نتيجه صدها دانشجوي تشنه و شيفته را برپاي جلسات تعليم و تلميذ خود كشاند و به جاي تكفير و تفسيق، باب مباحثه و منطق را باز گذاشت و با شرح صدر و وسعت نظر، شخصاً به هرگونه اشكالات و شبهات داخلي و خارجي، پاسخ مستدل و مقنع داد و طي 34 سال امامت خود، اسلام را وارد مرحلهء تازه يي از خرد و عقلانيت نمود؛ و بالاخره درسال 148هجري پس از آنكه از وارد شدن در آلايش دستگاه قضاوت و خلافت عباسيان خودداري كرد، توسط منصور عباسي به شهادت رسيد و به عمر 65 سالگي، در مدفن بقيع، آرام گرفت!امام موسي كاظم(ع)؛ باولادت در سال 128 هجري، پس از آن به امامت رسيد كه شهرت علمي و آوازهء فكري و فقهي پدر گرامي اش امام صادق(ع)، جهاني شده بود، امام كاظم(ع)، در سايهء شمشير عباسيان نوظهوري كه به وراثت دروغين از محمد و آل محمد(ص) بر بني اميه غلبه كرده و به مقام خلافت رسيده بودند، شرايط سخت و دشواري را رو به رو شد؛ يا بايد وارد دستگاه فاسدعباسيان ميشد و معنويت امامت و خلافت محمد (ص) را در لوث شهوت و ماديت آنها مي آلود و از شر آنان در امان مي ماند؛ يا راه پدرش امام صادق را با آن روشني و نورافگني علمي و فكري، مي پيمود و هر خطري را مي پذيرفت؛ در تخيير ميان اين دو دشواري، امام بالاخره راه دشوار دوري از دستگاه خلافت را برگزيد و سرانجام با تحمل هفت سال زندان، توسط هارون عباسي در سال 183 هجري بعد از 35 سال امامت به شهادت رسيد؛ اما هرگز انحراف عباسيان را با حضور خويش در خلافت پرزرق و برق آنان، صحه نگذاشت!امام علي ابن موسي الرضا(ع)؛ به سال 148 در مدينه متولد شد و زماني متصدي مقام امامت گشت كه شمشير عباسيان از هرسو امت اسلام را پيچيده و سانسور و اختناق، مراودات و ارتباطات دوستان و پيروانش را در اقصي نقاط جهان، محدود و محصور كرده بود. اين ستم ها و سانسورها در آميزه يي از فساد و انحراف، نفرت از عباسيان را در ميان توده ها افزايش داده و ادامهء خلافت شان را با وجود امامان آل محمد(ص)، ناممكن كرده بود؛ بدين جهت، عباسيان بعنوان آخرين چاره، به همسويي امام علي الرضا با خود انديشيدند

فایل های جدید