مقاله ترویج کشاورزی - بررسی ترویج کشاورزی در اندونزی و فیلیپین

مقاله ترویج کشاورزی - بررسی ترویج کشاورزی در اندونزی و فیلیپین

فرمت ورد و قابل ویرایش

تعداد صفحات : 9 صفحه

ترویج کشاورزی - بررسی ترویج کشاورزی در اندونزی و فیلیپین

مقدمه
ترویج کشاورزی ، نوعی خدمات آموزشی برای مشاوره ، آموزش و اطلاع رسانی به کشاوزان در زمینه موضوعات علمی و عملی مرتبط با امور مختلف کشاورزی و دامپروری اعم از تولید ،مدیریت مزرعه ، برداشت ،ذخیره سازی،بسته بندی و فرآوری ، بازاریابی و بازارسازی محصولات می باشند.
در دهه های گذشته ، اغلب نظامهای ترویج کشاورزی از رهیافتهای کلاسیک و بالا به پایین برای انتقال فن آوری بهره می گرفتند و انتظار داشتند که مروجان کشاورزی ، فن آوری و یافته های جدید ایستگاههای تحقیقاتی ( محققان ) را به بهره برداران انتقال دهند . رهیافت آموزش و دیدار ، نمونه ای از رهیافتهای کلاسیک مبتنی بر انتقال فن آوری بود که درکشورهای هندوستان و برخی ار مناطق قاره آفریقا اجرا گردید.هدف اصلی این رهیافت ، نزدیکی محققان ، مروجان و بهره برداران با یکدیگر و تسریع فرآیند انتقال فن آوری بود.
در رهیافتهای کلاسیک مبتنی بر انتقال فن آوری ، کشاورزان خرده پا صرفا" دریافت کننده پیامهای ترویجی به شمار می آمدند که در قالب بسته های فن آوری ارائه می گردید. رهیافتهای مبتنی بر انتقال فن آوری به دلیل ضرورت حضور کارشناسان و مروجان در نقاط مختلف منطقه هدف ، حمل و نقل آنها بویژه به دلیل عدم مشارکت کشاورزان ، بسیار وقت گیر و پرهزینه بودند.علاوه بر این با توجه به اینکه کشاورزان در فرآیند تولیدو نشر فن آوری مشارکت نداشتند؛لذا در برخی از موارد ،فن آوری های نامناسبی تولید و نشر یافتند که پیامدهای نامطلوب به بار آورند.اغلب روشهای آموزشی مورد استفاده این رهیافتهای مبتنی بر انتقال فن آوری به گونه ای بود که از اصول و فنون آموزش بزرگسالان بهره نمی گرفتند.پیامدهای نامطلوب و ناکامیهای رهیافتهای سنتی بالا به پایین در فرایند انتقال فن آوری و نشر فن آوری ، بسیاری از دولتهای جهان و دست اندرکاران توسعه را به یافتن چاره ای برای طراحی و اجرای رهیافتهای ترویجی مناسب و اثربخش ، تشویق و ترغیب نمود.
آغاز ایده بهره گیری از رهیافتهای گروهی و مشارکتی ترویج به دهه 1970 میلادی باز می گردد.در طول دهه های 1970 و 1980 میلادی ،سازمان بین المللی فائو و برنامه عمران سازمان ملل ، رهیافتهای گروهی را از قالب پروژه توسعه روستایی و اصلاحات ارضی در آسیا به کار بستند. فائو به این نتیجه رسید که گروههای کوچک خودجوش و هماهنگ محلی ، موثرترین گزینه برای افزایش درآمدو خوداتکایی فقرای روستایی و جلب مشارکت آنان در فرآیند توسعه می باشد.در همین راستا،برخی از صاحبنظران ،خواستار تشکیل شبکه ای از پرژه های علمی مزرعه ای برای کشاورزان خرده پا و تشکیل سازمانهای و گروههای کوچک محلی گردیدند و از سازمان فائو خواستند تا از این مکانیزم بهره گیرد.
توجه دانشمندان دولتهای جهانی و مراکز بین المللی بویژه سازمان فائو به مقوله مشارکت جوامع محلی با آشکار شدن برخی از پیامدهای نامطلوب "" انقلاب سبز"" ، افرایش یافت.انقلاب سبز با هدف بهبودی بهره روی کشاورزان خرده پا آغاز گردید.انقلاب سبز با بهبودی دسترسی به آب ،ارقام اصلاح شده و سایر نهادهای کشاورزی ،موجب افزایش محصول برنج در فاصله زمانی دهه 1960 و 1990 میلادی گردید.
در طول دهه 1970 میلادی،مصرف بی رویه انواع آفت کشی و پیامدهای منفی آن ا

دریافت فایل